Godine 1958. umro je Vukašin Vuk Jelovac, dugogodišnji novinar “Politike”, jedan od značajnijih javnih radnika Banjaluke u prvoj polovini 20. vijeka. Bio je poštovalac stvaralaštva Petra Kočića, družio se sa slikarom Špirom Bocarićem, istraživač prošlosti grada, poštovalac sporta koji se rađao u Banjaluci, pogotovo Fudbalskog kluba Krajišnik, tada simbol grada. Osebujan lik, koji je u svom životu, kao i svako drugi, imao uspone i padove.

Poslijeratna banjalučka “politička, kulturna i sportska čaršija”, podmetala mu je i pakostila u svakoj prilici, pokušavajući čak da izvrne ruglu i njegovo veliko angažovanje da se, svojevremeno, u gradskom parku podigne spomenik Petru Kočiću. Nije bio ni miljenik zvanične komunističke vlasti. Štaviše, mnogi od onih koji su u Kraljevini Jugoslaviji bili gradski “drinceri”, a Jelovca pamtili kao gospodina, banjalučkog gimnazijalca i studenta filozofije, potom uglednog novinara “Politike”, sad su bili vlast, “sve i svja”, mogli su da rade šta im je volja. Jelovcu su baš radili sve: kinjili ga u uredništvu “Politike” u Beogradu da je “velikosrbin”, zlurado tumačili njegovu bliskost sa Banom Svetislavom Tisom Milosavljevićem, da je zaljubljenik buržoaske propasti, gradske klike, da je antikomunista i sve u tom stilu.

Nije imao zaštite ni u svom esnafu, novinarskim krugovima Banjaluke, ogovorali su ga na svakom koraku i sve tako. 

Kad je Vukašin Vuk Jelovac umro u 59. godini, brat Veljko, uz brojna ometanja i podmetanja, uspeo je 1960. godine da objavi njegov istraživački rad “Banjaluka u prošlosti”, sve ono što je Vukašin godinama istraživao, prikupljao i zapisivao, a to je, možda, i prvo ozbiljno publicističko djelo o banjalučkim prohujalim vijekovima.

Na nepunih 200 stranica sa “blokovima fotografija stare Banjaluke”, Vukašin piše o prvom pominjanju grada pod imenom Banjaluka, opisuje tursko ropstvo, stradanje naroda kroz kuge i nesreće, zatim Austrougarsko doba, oba svjetska rata… kao istinski novinar istraživač otvara i neka istorijska pitanja, nudi činjenice i dokumente, bez zaključaka, vjerujući da će ih pozvani stručnjaci – istoričari, jednog dana valorizovati kao istorijske fakte.
U budućem dobu nastaće mnoge monografije o Banjaluci, služeći se upravo tom knjigom.

Bio je baš veliki fudbalofil, obožavalac i navijač Fudbalskog kluba Krajišnik, najboljeg i najčuvenijeg sportskog kolektiva Vrbaske banovine, znan i u Kraljevini Jugoslaviji, baš sportski ponos Banjaluke, kojem su istu presudu izrekle ustaše 1941. i komunisti 1945; ustaše su mu zabranile rad, uništile sve što je podsjećalo na njega, a komunisti nisu dozvolili da se obnovi; etiketirali su ga na isti način – da je bio velikosrpski klub. Izmišljotina i zluradost, jer Krajišnik je bio gradski klub, sa svim obilježjima ozbiljnog sportskog kolektiva, imao je i svoju kuću “Stadion Bana Bogoljuba Kujundžića” (danas Gradski stadion!), njegov dres su nosili fudbalski asovi tog vremena: Oto Bojer, Dinko i Adolf Podgornik, Milca Novaković, Rasim Memić, mladići svih nacija i religija koji su najbolje igrali fudbal u Vrbaskoj banovini.

Od smrti Vukašina Vuka Jelovca minulo je ravno 60 godina, a Krajišnik bi naredne godine proslavljao cijeli vijek svog postojanja. 
Kad pravda nikad ne stigne!