U četvrtom novembarskom danu ove godine, nakon duge i teške bolesti, preminuo je Miroslav Paunić–Pik, jedan od najtalentovanijih fudbalera koji su ponikli na sokolačkom stadionu “Bara”, izdanak poznate fudbalske porodice Paunić.

Sedam je Paunića igralo u prvom timu “Glasinca” – Rade, Miloš, Vojkan, Boro, Mišo, Ilija i Miroslav. Svi su ostavili neizbrisiv trag u klubu višedecenijske tradicije, mnogo toga što će se pamtiti i čuvati u sjećanjima na sportsku prošlost Sokoca. Naravno, dio te vedre fudbalske istorije malog grada podno Romanije je i pokojni Miroslav. Nosio je neobičan nadimak Pik, koji je bio poznatiji od njegovog imena. Kažu, dobio ga je zbog izuzetne hitrine i eksplozivnosti u dječijoj igri i na fudbalskom terenu .

Njegov otac Rade je ispisao prve stranice priče Paunića u “Glasincu”, nakon Drugog svjetskog rata, a Miroslav je bio posljednji u drugoj generaciji ove sportske porodice, koji ostavio vidljive tragove u timu sa popularne “ Bare”.

Najmlađi sin Radov bio je “živa vatra”, vihor po lijevoj strani, majstor driblinga , koji je do očaja dovodio protivničke odbrane. Poteze je “krojio” u trku, u treptaju oka, a to su samo mogli izrazito talentovani fudbaleri. Sa samo 14 godina našao se na spisku fudbalera “Glasinca”, a sa šesnaest zaigrao za prvi tim. Na zelenilo “Bare” istrčao sa Zoranom Kneževićem-Zukcem, Goranom Cvijetićem-Takačem, Dinkom Vrapcem i drugim iz izuzetno nadarene generacije crveno-plavih. Na sokolački stadion se tada dolazilo zbog ljepote fudbalske igre, majstorija golobradih mladića, onog što fudbal izdvaja od drugih sportova.

Ubrzo jer Miroslav “zapeo” za oko stručnjaka, ljudi koji su imali sluha za darovite fudbalske nade, onih koji su znali da “izmjere” količinu talenta i fudbalski potencijal. U zenički “Čelik” otišao je 1982. godine . Obećavao je mnogo, ali planove je poremetila utakmica sa “Varteksom” u Varažadinu, kada je doživio sportsku nesreću – prelom noge. Uslijedio je dug oporavak, odsustvo sa terena. Tražio je ispisnicu i vratio se u Sokolac, u svoj “Glasinac”, čije je boje branio narednih godinu dana. Potom odlazi u kakanjski “Rudar”, gdje ostaje dvije i po godine.

Iz rudarskog grada Pik se ponovo vraća u “staro jato” – u “Glasinac” , klub koji je u srcu nosio. Na “Bari” ostaje do fudbalske penzije – 1989. godine. Tražili su ga i najpoznatiji klubovi iz Srbije, ali je ostao vjeran svojoj “Bari”.

Nakon što se oprostio od aktivnog bavljenja fudbalom, ostao je i dalje vezan za sokolački stadion, u fudbalu. Dječake učio kako se ulazi u tajne fudbalske igre. Ljubav prema fudbalu prenosi i na svoje sinove – Milenka i Rada, koji se nisu dugo zadržali u “Glasincu”. Kao i brojne njihove vršnjake, život ih je odveo drugim stazama.

Hrabro se nosio sa izazovima u fudbalskoj areni, nije strahovao od sudara sa grubijanima. Ponekad, kao i mnogi fudbalski zanesenjaci, oni što im je fudbal drugi život, znao je da plane, reaguje na sudijske nepravde i nekorektno ponašanje protivničkih igrača. I u životu van fudbala, u svakodnevici, pokazivao je istu količinu hrabrosti, posebno kada ga je opaka bolest napala. Bio je svjestan da dolazi kraj ovozemaljskog života. Smrti se nije bojao. Doživljavao je to kao nešto neminovno, bez pretjerane tuge i malodušnosti. U najtežim trenucima tješila ga je pažnja njegovih najbližih – supruge Snježane i sinova Milenka i Rada.

Otišao je Miroslav u vječnost, u nebeski zagrljaj brata Bora i oca Rada, legendarnih igrača “Glasinca”. Srce mu je prestalo da kuca na njegov rođendan. Ostaje da živi sjećanje na njegove vihorne prodore prema golu protivnika na ”Bari” i drugim stadionima, na vremena u kojima je fudbal bio više od igre.

Autor: Velemir Elez, www.opstinasokolac.net