U nesređenom, tranzicionom, društvu, kakvo je ovo naše, svrha postojanja sportskih kolektiva, prvenstveno fudbalskih klubova, daleko je od izvornih načela kada su nastajali isti, a sve bliže glavnoj devizi današnjeg vremena – greh je biti dobar i pošten, uspeh varati i lagati. 
Banjalučki Borac, Rudar Prijedor, Leotar iz Trebinja, brčansko Jedinstvo, Sloboda iz Novog Grada… brojni su primeri klubova u kojima su pojedinci radili sve i svašta, najmanje se bavili fudbalom, pa iza sebe ostavili etičko groblje sa jasno stavljenim omčama oko vrata nekadašnjim simbolima mladosti i radosti.
Nekada su čelnici pomenutih klubova bili ljudi od ugleda i renomea, poštovanja i integriteta, u društvu priznati kao vođe, obavljali niz društveno-odgovornih funkcija, radili za opštu stvar, čuvali društvo i njegove istinske vrednosti. Danas su uglavnom to likovi s periferije, bogatom biografijom “preko noći”, za koje je dolazak na visoku funkciju u sportski klub ravno osvajanju Mon Blana ili dobitku na lutriji. Ti marginalci, zadojeni egoizmom i osionošću, putem klubova koje srozavaju na najniže moguće grane dobijaju društveno-socijalni status vredan divljenja i pažnje. Onaj ko uništi više ustvari je popularniji i postaje heroj društva i vremena u kojem ocene daju isti, ili slični, u zatvorenom oligarhijskom krugu.
Svetinje, bukvalno, ne postoje.
Rudar Prijedor je fudbalski simbol jednog kraja, potkozarsko-podgrmečkog, krajiškog, sinonim uspeha, življenja i trajanja, koji ove godine slavi 90. rođendan (osnovan 23. maja 1928. godine). Malo je toga u Gradu Prijedoru što traje toliko decenija uprkos svim istorijskim lomovima. Umesto da se ide u susret svetkovini i svečanostima, da 2018. godina bude svečarska, za pamćenje, a Prijedor iskoristi sav svoj potencijal i jubilej, da se vrati na fudbalsku mapu regiona, sve to se krši i lomi, miniraju zaostale ruševine u lokalno-kabadahijskim obračunima mediokritetskog karaktera, malog dometa i velikih potresa. U takvom ambijentu svaka vizija se etiketira kao nepotrebna i nedobronamerna, jer narušava ustajalu žabokrečinu u kojoj su glavne uloge davno podeljene, a dobra namera obojena pigmentom ličnih interesa i samohvalisanja.
Nekada je Prijedor imao predsednika Fudbalskog saveza Jugoslavije – Draška Popovića, drugoligaša poznatog i čuvenog u jugoslovenskim okvirima, polufinalistu Kupa za pehar Maršala Tita, reprezentativce bivše zemlje… jednom riječju fudbalski ponos i autoritete. Sada Grad na Sani na glavnoj sceni ima one koji od stabla ne vide šumu, koji umesto ljubavi i dalje seju mržnju i kao pojedinci se postavljaju ispred svakog sistema. Opšti interes je ostao zarobljen u lobanjama onih kojima se ispred očiju ukazao kompleks! Nema autoriteta.
Šta ima svetije nego proslaviti, na dostojanstven način, jubilej kakav treba da obeleži FK Rudar Prijedor? Da u Grad na Sani dođu Crvena zvezda, Partizan, Vojvodina… održi se svečana akademija, odštampa monografija kluba, da Prijedor dobije jednu drugu fudbalsko-životnu dimenziju?
Ipak će biti da je prokletstvo jače od svake dobre namere i ljubavi, da su retrogradne snage uspešnije od bilo koje vizije. Fudbal u Prijedoru je na izdisaju, na pragu desete decenije oličene kroz klub koji je postao predmet šege i smeha, umesto da bude novo svetlo za svetski priznatu i poznatu potkozarsku mladost.
Sve je do ljudi, i isključivo do njih!

Slavko BASARA/Sportski zurnal