Foto: fss.rs

Omladinska fudbalska reprezentacija Srbije na današnji dan prije pet godina na Novom Zelandu savladala je selekciju Brazila poslije produžetaka sa 2:1 i tako postala šampion svijeta.

Ilić do Živkovića, ovaj sjajno pronalazi Maksimovića i vrisak Aleksandra Stojanovića je nešto što će zauvijek ostati u pamćenju svim ljubiteljima srpskog fudbala. U godinama kada se odlazak seniora na neko veliko takmičenje slavi kao da je to isto osvojeno, dva rezultata mlađih selekcija su sredinom ove decenije unijela nadu u neko bolje sutra. Prvo je Ljubinko Drulović postao prvak Evrope, a onda je Veljko Paunović dodao u taj sastav još neka imena i stigao na krov svijeta.

Sve je krenulo porazom od Urugvaja 1:0, zatim su Sergej Milinković Savić i Staniša Mandić bili strijelci za pobjedu protiv Malija, da bi istim rezultatom bio savladan i Meksiko, s tim da su ovoga puta mrežu pogodili Nemanja Maksimović i Andrija Živković. I onda kreće ludnica zvana produžeci, a prvi su izboreni u sudijskoj nadoknadi. Vodili su Mađari do samog kraja, da bi Ivan Šaponjić u 91. minutu odveo utakmicu u produžetke. Tamo je Talaber dva minuta prije kraja postigao autogol i „orlići“ su u četvrtfinalu gdje slijedi nova i još veća drama.

Nakon 120 minuta protiv Sjedinjenih Američkih Država nije bilo golova i pristupio se izvođenju penala i odmah je promašio Rubin, no već u sledećoj seriji Mandić nije bio precizan. U šestoj seriji Sonora je neprecizan, pa golman Rajković uzima loptu da šutira i njegov kolega brani, u osmoj Karter Vikers je promašio, a novu meč loptu za Srbiju nije iskoristio Veljković. Baš kao što će kasnije protiv Brazila postići odlučujući gol, tako je i sada Maksimović poslije promašenog penala Rekveja bio precizan i odveo je svoj tim u polufinale.  Po drugi put se igralo protiv Malija i već na startu Živković postiže gol za 1:0 i djelovalo je da će biti lako. Ipak Kone izjednačava na 1:1 i do kraja nije bilo golova, a onda je ponovo Šaponjić zablistao i zatresao mrežu za veliko finale i duel sa Brazilom.

Svi dječaci sanjaju da igraju finale Svjetskog prvenstva protiv Brazila i postižu gol odluke. Tim Veljka Paunovića ispunio je prvi dio sna i Mandić je golom u 70. minutu bio veoma blizu kompletnog ispunjena. Ipak samo tri minuta kasnije Andreas Pereira postiže gol za 1:1 i četvrti meč zaredom ušlo se u produžetke. A onda je Stefan Ilić krenuo sa svoje polovine dodao loptu Živkoviću, ovaj kroz noge Brazilcu do Maksimovića, a on kroz noge golmanu za nezapamćeno slavlje u srpskom fudbalu.

Predrag Rajković, Milan Gajić, Nemanja Antonov, Saša Zdjelar, Miloš Veljković, Nemanja Maksimović, Staniša Mandić, Mijat Gaćinović, Andrija Živković, Filip Manojlović, Stefan Milošević, Vukašin Jovanović, Miladin Stevanović, Marko Grujić, Radovan Pankov, Filip Janković, Stefan Ilić, braća Sergej i Vanja Milinković – Savić kasnije su imali veličanstven doček u Beogradu i tako i fudbal uvrstili na spisak sportova zbog kojih je pravljen isti.

Mnogi od ovih momaka su zaigrali u A reprezentaciji i u oktobru će pokušati izboriti prvi plasman na Evropsko prvenstvo od 2000. godine, neki i dalje tumaraju od kluba do kluba, neki su promijenili i reprezentaciju. Jedno je sigurno da će ovaj datum ostati zlatnim slovima upisan u istoriji srpskog fudbala, a da li će ovi momci napraviti nešto slično i u seniorskom fudbalu ostaje da vidimo.