Grad Prijedor i sport Republike Srpske ostali su bez istinskog pregaoca, entuzijaste, rukometnog zaljubljenika i čoveka koji je ostavio dubok životni i profesionalni trag. U petak, 8. decembra u Gradu na Sani, u 77. godini preminuo je Dušan Dule Miljuš, jedan od pionira rukometnog sporta u Potkozarskom i Podgrmečkom kraju, čovek koji je svojom harizmom i u najtežem, ratnim uslovima, sačuvao rukomet u Prijedoru, ali i Republici Srpskoj.

Dušan Dule Miljuš rođen je 1940. godine u Prijedoru, u svešteničkoj porodici, u rodnom gradu završio je osnovnu i srednju školu, a u Zagrebu Građevinski fakultet. Još kao srednjoškolac s grupom rukometnih zaljubljenika na nekadašnjem gimnazijskom igralištu oživeo je ovaj sport, a većina tadašnjih vaterpolista sa reke Sane prešli su da igraju rukomet. Bio je član sjajne generacije Bosnamontaže koja je 1970. godine u Rijeci igrala finalni kvalifikacioni turnir za ulazak u Prvu saveznu ligu Jugoslavije, između ostalih u tom timu su bili, pored Duleta Miljuša još: Miroslav Đurić, Stojan Đurđević, Slobodan Novaković, Mladen Kecman, Hamdija Fazlić, Vjekoslav Kozina, Josip Čačić, Dragan Kecman, Mirza Vehabović, Mehmedalija Kurtović, Mladen Ilić, Branko Markus i Alija Alibegović.

-Bili smo nadomak jugoslovenske rukometne elite, ali spletom nesrećnih okolnosti i nedovoljnom podrškom lokalne zajednice u Rijeci nismo imali prevelike šanse u jakoj konkurenciji Kvarnera, Pirana i beogradskog Partizana – prisetio je riječkih kvalifikacija Miljušev saigrač Mladen Ilić na nedavnoj promociji knjige “Roman o rukometu i Prijedoru” posvećenoj šest decenija dugoj istoriji rukometnog sporta u Gradu na Sani.

Miljuš je bio diplomiran inženjer građevine, u Zagrebu je upoznao ženu svog života Ljiljanu s kojom je dobio dva sina, Aleksandra koji je završio medicinski fakutet i jedan je od najpoznatijih dečijih hirurga u Krajini i Nebojšu, danas direktora Vatrogasnog doma u Prijedoru. Obojica njih su krenuli očevim stopama i bili rukometaši, Aleksandar nešto uspešniji. Takođe, i unuci Milan i Andrej su nasledili dedove rukometne gene.

Dok je studirao u Zagrebu nastupao je za poznatog prvoligaša Prvomajsku koja se kasnije zvala Medveščak u Prvoj saveznoj ligi Jugoslavije i bio jedan od najboljih igrača zagrebačkog kluba, u kojem je i danas poštovan i cenjen. Kada se vratio u Prijedor, nakon završetka igračke karijere nastavio je svoj rad u Bosnamontaži, kasnije i RK Prijedor, obavljao je sve funkcije, od trenera do predsednika, bio je “alfa i omega” kluba koji je u teškim uslovima devedesetih godina minulog veka preživeo sva stradanja i patnje kroz koje je prolazio naš narod. U tom vremenu RK Prijedor je nastupao u sistemu takmičenja SR Jugoslavije, a pamte se i nezaboravne utakmice protiv banjalučkog Borca u finalima prvenstva i Kupa Republike Srpske.

Miljuš je dugi niz godina bio profesionalno zaposlen u Rudniku železne rude Ljubija, a nakon toga i direktor Vodovoda. Poslednjih godina bio je u zasluženoj penziji, ali je uvek, u savetodavnoj ulozi, pomagao svom sinu Aleksandru koji je nakon igračke karijere obavljao funkciju trenera i predsednika RK Prijedor, a bio je i član izvršnih odbora rukometnih saveza Republike Srpske i BiH. Uvek je bio u službi rukometnog sporta i ljudi.

Koliko je u životu prolazio teškim i trnovitim putem možda najbolje svedoče i reči priejdorskog sportskog novinara Milana Boguna koji je u knjizi “Roman o rukometu i Prijedoru” istakao:

-Otac Milan bio je svešteno lice i možete zamisliti kakva je Dušanova životna borba bila u komunističkom sistemu? Za to mu treba navjeće priznanje odati!

Miljuši su rodom iz Lušci-Palanke, podno obronaka legendarne Grmeč planine, otac Milan, protojerej doselio je u Prijedor tridesetih godina minulog veka. Reč je o, možda, i najpoznatijoj sportskoj porodici Podgrmečko-Kozaračkog kraja, odnosno Republike Srpske. Ostala je bez svog najstarijeg člana, zvezde vodilje. Dušan Dule Miljuš sahranjen je u subotu, 9. decembra na Gradskom pravoslavnom groblju u Prijedoru.

                                                                                                                     Slavko BASARA

Jedan od svetionika

U knjizi “Roman o rukometu i Prijedoru” o Dušanu Miljušu ostalo je zapisano:

“Otac Dušan, već poznat talentovani rukometaš iz Prijedora, kao student, igrao je šezdesetih godina za zagrebačku Prvomajsku (kasnije je klub nosio naziv Medveščak), u to vrijeme, jednu od najboljih jugoslovenskih ekipa. Njegovi saigrači bili su vrhunski rukometni majstori: Nino Tomašić, tada jedan od najboljih golmana sveta i reprezentativac selekcije sveta, zatim Zlatko Žagmešter, Josip Milković, Uroš Uremović… istaknuti jugoslovenski reprezentativci.

Pred Miljušem je bila otvorena velika rukometna karijera, ali kada su mu javili da je rukomet u Prijedoru u krizi, bez razmišljanja vratio se kući, zanemarivši čak i studije. Posle je sve nadoknadio.

Nikad do kraja potrošena ljubav za rukomet i Prijedor, možda Dušanu nije uvek uzvraćena na adekvatan način, koliko zbog njegovog temperamenta, toliko i zbog nerazumevanja drugih. On nije odustajao, ponekad ga je nosila preterana rukometno-ljudska emocija, nisu ni oni, šteta je bila obostrana. Pored svega, uporno je, celi život, nekad s manje, nekad s više uspeha, pleo zlatnu rukometnu nit svog grada, to mu niko ne može da ospori.

I tako, ljubav zna katkad gorko da zaboli, čak kad niko nije kriv, a ni dužan i zaslužan.

Bilo kako bilo Dušam Miljuš ostaje jedan od prijedorskih rukometnih svetionika, možda čak i onaj najsvetliji.”