Fudbal privlači milione ljudi, tjera ih da se nerviraju, vesele, tuguju, a među tim milionima postoje i mnogi pisci i novinari koji su bar na kratko bili na terenu i ta im je „droga“ vječno ostala u venama.

Foto: www.dailymail.co.uk

Čuveni srpski novinar Bogdan Tirninić jednom je rekao da je u životu obišao svijet, upoznao najljepše žene, sreo Džerija Luisa i Klinta Istvuda, ali nikad nije igrao u derbiju. Stric mu je bio, član reprezentacije iz Montevidea, Aleksandar Tirnanić i na njegovu žalost nije naslijedio talenat za fudbal od Tirketa. Ipak to ga nije spriječilo da bude stalno uz fudbal, da bude ispod zastave u Bariju, da kasnije bude i član upravnog odbora „Crvene zvezde“.   I baš nekad u periodu kada je Tirke mlađi bio na funkciji u svom omiljenom klubu, jedan mladi pisac se proslavljao romanima o detektivu Hariju Holu. Norvežanin, Ju Nesbe trenutno je jedan od najčitanijih svjetskih pisaca, a da nije bilo povrede koljena vjerovatno se i ne bi bavio tim poslom. Karijeru je počeo u „Moldeu“ , sanjao o „Totenhemu“, a onda je u 19. godini pokidao ligamente i tu je bio kraj snova o velikoj fudbalskoj karijeri. U jednom intervjuu je na pitanje da li bi  stečeni uspjeh kao pisac zamjenio fudbalskom karijerom, odgovor da bi to uradio.

Sličan odgovor na pitanje šta mu je draže fudbal ili teatar, dao je i Kami. Nobelovac je pisao o apsurdu u „Strancu“, „Kugi“, a sve je počelo u alžirskom klubu „Rasingu“ gdje je bio golman, a  dvije godine ranije nego Nesbea, tuberkuloza ga je spriječila da nastavi karijeru. Ipak fudbal je ostavio ogroman uticaj na njega i jednom prilikom je izjavio da je sve o moralu i ljudskim dužnostima naučio u toj igri.  Ta ista igra je nezamisliva bez Engleza, koji kao da na nju polažu pravo, ali je još nisu „vratili kući“. Jedan od velikih navijača „Arsenala“ Nik Hornbi se proslavio knjigama o muzici, ženama i fudbalu. Svjetsku slavu je stekao romanom „Stadionska groznica“ gdje opisuje kakav je život navijača i usklađivanje te ljubavi sa drugim bitnim stvarima poput porodice, djevojke, prijatelja.

„Zaljubio sam se u fudbal kao što sam se kasnije zaljubljivao u žene: iznenada, neobjašnjivo, nesmotreno, ne misleći o bolu ili raskidu koji bi ta ljubav mogla da donese.”

I dok su pisci i novinari maštali kako igraju finala i pisali o igračima koji su igrali u tim istim finalima, mnogi su sportisti nakon svojih karijera ušli u književne vode i počeli pisati svoje biografije. Neki su za to unajmili profesionalne pisce, neki su pisci sami počeli pisati o životima proslavljenih sportista, a legenda “Čelzija” Frenk Lampard je postao trener “Derbi Kauntija” i pisac dječijih  priča i do sada ih je dvadeset objavio.

Foto: ligaolahraga.com

Pitanje je kako bi se Tirnanić, Nesbe, Kami i Hornbi nosili sa bolom kog je Andrea Pirlo doživio nakon izgubljenog finala Lige šampiona od “Liverpula” i opisao u autobiografiji:

“Razmišljao sam da prekinem karijeru. Jednostavno, poslije Istanbula više ništa nije imalo smisla… To finale Lige šampiona mi je isisalo vazduh iz pluća.”

Pirlo i društvo su se digli nakon toga i “osvetili” “Liverpulu” dvije godine kasnije i pokazali su zašto su oni ti koji privlače toliku pažnju od običnih do poznatih ljudi, pa i pisaca.

Svakim danom se pojavi neka nova klinka i klinac koji su počeli da treniraju zbog Pirla, Lamparda, Serene Vilijams, Džordana,  Nađe Komaneči, Muhameda Alija,  Jelene Isinbajeve, Bredija, Đokovića, Lindsi Von, a tekstovi i knjige sportskih zaluđenika su im pomogle da budu bliže tom svijetu i učešću u finalu o kom ti pisci i dalje sanjaju.