Kup Republike Srpske je svetinja FOTO: sportdc

Kup je, nekada bio, naša svetinja! Igrao se pred više od 20.000 ljubitelja fudbala na Gradskom stadionu u Banjaluci kada svi pripadnici našeg naroda, više od 250.000 Srba, protjerani u „Oluji“, nisu uspjeli da se snađu za novo prebivalište. Finalne utakmice su igrane u čast Vidovdana, krsne slave Vojske Republike Srpske, istinskim entuzijastima, fudbalofilima i patriotama ništa nije bilo teško, prisustvom su uveličavali svetkivinu! Tražilo se mjesto u svečanoj loži koje je bilo privilegija...

Danas imamo dijametralno suprotnu situaciju, da ne kažemo tužnu činjenicu da smo Kup Republike Srpske, koji nosi naziv po bivšem predsjedniku Milanu Jeliću, srozali na nivo koji ne priliči ni samom takmičenju, ni njegovom nazivu, a pogotovo ne fudbalu koji je oduvijek na ovim prostorima bio život! Posljednje finale u Banjaluci gledalo je 600 ljudi (?1?), a Leotar nije ništa manje atraktivan rival od Rudar Prijedora od prije ravno 30 godina.

Šta se to promijenilo?

Nećemo se više vraćati u prošlost, da ne ostanemo zarobljeni u njoj, ne videći budućnost koja nam dolazi. Ali moramo da konstatujemo sadašnjost kroz niz logičnih pitanja! Poslije finala 32. izdanja Kupa Republike Srpske „dr Milan Jelić“ na Gradskom stadionu u Banjaluci u kojem su za trofej igrali domaći Borac i trebinjski Leotar:

Gdje je nestao onaj krcati istok iz decembra 1995. godine sa utakmice Borac – Rudar Prijedor?

Gdje su najvatreniji navijači iz Banjaluke, popularni „Lešinari“ sa sjevera, patriotski nastrojeni?

Gdje su bajni fudbalski funkcioneri iz Republike Srpske, sa visokih pozicija i, u današnje vrijeme, ne malih primanja?

Šta je to, kod današnjih ljudi u fudbalu, zamijenilo opšti interes?

Od sedam područnih Saveza, koliko ih Fudbalski savez Republike Srpske broji, bio je predsjednik samo jednog – Darko Ljubojević (Banjaluka).

Od sedam članova Komisije za sudije i suđenje bila su samo dvojica – predsjednik Željko Dragojević (Banjaluka) i Zoran Grbić (Prijedor).

Od tri člana Takmičarske komisije bio je samo jedan – Vladan Simeunović (Bijeljina).

Od aktuelnog Izvršnog odbora bila su četvorica: predsjednik Vico Zeljković (Banjaluka), potpredsjednici Dragan Banjac (Kozarska Dubica) i Zoran Deket (Prnjavor) i član Mladen Bosančić (Novi Grad). Bio je i bivši potpredsjednik, danas predsjednik Nadzornog odbora Bojan Kušljić (Brod), kao i nekadašnji generalni sekretar Ognjen Valjić (Banjaluka).

Od pet srpskih članova Izvršnog odbora Fudbalskog saveza BiH bio je samo jedan – već pomenuti Vico Zeljković.

Kada bi nabrajali skupštinske delegate, iz FSRS i FS BiH, činjenice bi bile još više poražavajuće.

Zar je moguće i ispravno da svetinju – finale Kupa Republike Srpske na svojim plećima iznesu tri ili četiri čovjeka? Čiji je Kup, kome je posvećen i ko ga zaista nosi u grudima? Ima li dalje svrhe da se uopšte igra, ako je postao opterećenje „istinskim i dokazanim fudbalskim radnicima i entuzijastima“?

Svi oni „izbrojani“ što nisu došli su godinama u prvim redovima na „šalteru“ Saveza koji im je „baza“, s pitanjima: ima li mene i gdje sam? Gdje je moj sin, brat, rođak, prijatelj, žena...?

„Baza“ im služi da uzmu: funkcije, putne troškove, novčanu naknadu za „stresne“ funkcije, razne beneficije, luksuzne hotele, putovanja, ručkove, večere, gotivljenja i reprezentativne akcije... A kada nešto treba da vrate u „bazu“ koja ih je iznjedrila, gle čuda, nigdje nikoga! Osim konstatovanih pojedinaca.

I pitamo se što nam se sve ovo dešava kao narodu? Nestaćemo, prvo fudbalski, a potom i geografski, ali ćemo još uvijek tragati za odgovorima.

Doživjeli smo da nam umjesto ljubitelja fudbala finale Kupa gledaju stolice. Dočekali smo da oni koji su „bitni“ svetinju omalovažavaju nedolaskom. Pojedinci koji „oči kopaju“ da se sa rođacima i najbližima dokopaju pozicija ne osjećaju „bazu“ koja im daje sve. Da su tako 1992. godine razmišljali naši borci - platite nam da dođemo na branik otadžbine - svi bi kolektivno nestali sa ovih prostora u akciji "Novi Jasenovac"!

Zar je potrebno nekog platiti da dođe na finale Kupa Republike Srpske „dr Milan Jelić“? Nadamo se, ipak, da sve što smo ovde napisali je pogrešno, da nas je uhvatio košmar i da smo „napali“, bez razloga, „čestite“, „poštene“ i „odane“ ljude koji fudbal doživljavaju kao sjajnu priliku da dokažu svoju „pripadnost i odanost“, posvećeni su opštem interesu, a lični preziru.

Posljednje finale svetinje zvane Kup je pokazalo da živimo u svijetu u kojem niko i ne pomišlja da vrati dio sebe sistemu koji ga je proizveo. Čast pojedincima!

Stvoren je ambijent u kojem je glavna definicija: „ako nemam interes – nisam tu!“ Kada ćemo ponovo snimiti film „Evo gola“ o jednoj fudbalskoj utakmici u Republici Srpskoj?

Na kraju, treba zamisliti tek kako je Dejanu Lukendiću, generalnom sekretaru Fudbalskog saveza Republike Srpske sa tako „pouzdanim“ saradnicima, koji danima opsjedaju njegovu kancelariju da se „pronađu“ i zgrabe funkcije, traže i zahtjevaju ono što im "pripada"? A tek Vici Zeljkoviću, predsjedniku, koji svima, ljudski, želi da izađe u susret?

I svima nama ostalima koji nemamo sinove, braću, sestre, rođake, stričeve... za funkcije, tijela, organe i liste.

Ne damo svetinju!

Kup je naš!

P. S. Svi oni koji se nisu udostojili da dođu na svetkovinu, neka igraju svoje „kupove“... Nemamo ništa protiv! Gospodo, ali mimo nas!