Naslov ove priče je modifikovani naziv kultnog dugometražnog nagrađivanog filma, sa oreolom “Zlatni bor”, gran pri festivala u Brusu, režirao ga je čuveni Miomir Miki Stamaneković, po tekstu i scenariju Tome Marića, najslikovitije govori o trajnoj vezi dva kluba koja pripadaju jednom narodu, s obje obale Drine, reke koja teče kroz istu zemlju.

Pominjana filmska storija počinje upravo kadrovima sa utakmica Borac – Crvena zvzeda, potom sa dokumentarnim foto i filmskim snimcima susreta banjalučkog i beogradskog, a počelo je sve još davne 1957. godine kada su crveno-beli stigli u Banjaluku, na prepun Gradski stadion, predvođeni legendarnim Rajkom Mitićem, svojom prvom zvezdom i čovekom po kome danas stadion u ulici Ljutice Bogdana na broju jedan nosi njegovo ime, a ispred njega bista legendarnog čika Rajka.

Posle će se Borac i Crvena zvezda sastajati kao jugoslovenski prvoligaši igrajući utakmice za bodove, zatim u Kup takmičenju, tako da je Borac jedan od svojih najvećih trofeja Kup Jugoslavije u maju 1988. godine za pehar Maršala tita osvojio u Beogradu, na tadašnjem stadionu JNA, upravo protiv moćne Crvene zvezde, koja će tri godine kasnije postati evropski i svetski šampion u klupskom fudbalu. Bio je to istorijski podvig Krajišnika jer su u jubilarnom 40. finalu najmasovnijeg takmičenja, kao prvi i ostalo je zapisano jedini drugoligaš, prigrlili Kup trofej protiv tadašnjeg tima koji su predvodili Dragan Stojković Piksi, Stevan Stojanović, Slobodan Marović, Robert Prosinečki, Boro Cvetković, Žarko Đurović… a na klupi Zvezde je, kao pomoćni trener Velibora Vasovića, bio Vladica Popović, koji je jedno vreme bio i na kormilu Borca iz kojeg se vratio na Marakanu i sa Beograđanima osvojio Interkontinentalni “Tojota kup” u Tokiju, decembra 1991. godine.

Ostalo je zabeleženo i da je Zvezda bila uz Borac i Banjaluku kada je krajišku lepoticu zadesio rušilački zemljotres katastrofalnog epiloga, a Zvezda među prvima pritekla u pomoć, gotovo po vejavici odigrala utakmicu protiv Borca u Beogradu i Banjalučane za jedan duži period ugostila kao najrođenije. Nema kraja priči o čvrstoj vezi između Borca i Crvene zvezde, dakle Banjaluke i Beograda, a dolaskom Dragana Džajića na čelo crveno-belih sa srpske Marakane, i kao direktora i kao predsednika, brojni fudbaleri Borca obukli su Zvezdin dres: Slobodan Karalić, Vinko Marinović, Darko Ljubojević, Goran Đukić, Vladan Grujić, Srđan Babić, Ognjen Ožegović…

Zvezda je bila uz Borac i u najtežim ratnim danima devedesetih godina prošlog veka, kada su Banjalučani uspeli na diplomatskom polju da ubede UEFA i FIFA da su jugoslovenski klub, pa su u sezoni 1992/93. kao 19. član Prve savezne lige SR Jugoslavije bili uključeni naknadno u prvenstvo, registrovani kao Borac Banjaluka iz Beograda, sa sedištem u glavnom gradu svih Srba. Ne treba pominjati da su veliku ulogu u svemu ovome odigrali Crvena zvezda i njeni ljudi – neprevaziđeni Miljan Miljanić, zatim Dušan Duda Maravić, pa Dragan Džajić, Vladimir Cvetković, Božidar Cerović, kao i generalni sekretar FSJ Branko Bulatović… a igranje Borca u SR Jugoslavije sve do 1995. godine potvrdio je kasnije “Dejtonski mirovni sporazum” kojima su potvrđene specijelane i paralne veze između Republike Srpske i SR Jugoslavije, odnosno danas Srbije.

Međaš akcije “Deca nam se rađala”, koju je pokrenula Vlada Republike Srpske u humanoj misiji povećanja nataliteta u najmlađoj srpskoj zemlji bila je opet Crvena zvezda, njeni veterani, majstori fudbala iz sedamdesetih i osamdesetih godina: Vladimir Petrović Pižon, Jovan Aćimović Kule, Stanislav Karasi Stane, Zdravko Borovnica, Boško Đurovski, Miloš Šestić, Marjan Marković… na čelu sa predsednikom Svetozarom Mijailovićem i počasnim predsednikom Draganom Džajićem. Trebalo je biti u Banjaluci tog dana, pa videti s kakvim oduševljenjem ih je dočekao celi grad i pun stadion, kakve su ovacije doživeli i koliko je Banjalučana i Krajišnika želelo da se uslika s njima za večnu uspomenu.

Crvena zvezda je i posle građanskog rata u BiH koji je okončan “Dejtonskim sporazumom” stajala uz Borac kao ikonu fudbala ovog prostora, ali i cele Republike Srpske. Za 75. rođendan Banjalučana, 2001. crveno-beli su u aprilu stigli na Gradski stadion, pobedili 1:0 golom Branka Jelića, ali prvi put je zdanje na današnjem Trgu Republike Srpske bilo ispunjeno do poslednjeg mesta, da ni igla nije mogla da padne, nakon onih antologijskih utakmica u finalu Kupa Republike Srpske protiv Rudar Prijedora nepun mesec nakon potpisivanja “Dejtona”. Onda su Beograđani i pet godina kasnije, u septembru 2006. predvođeni predsednikom Draganom Stojkovićem došli u Banjaluku i uveličali jubilej crveno-plavih. Rezultat je bio 5:1 za braću iz Beograda.

Sama akcija “Deca nam se rađala” spektakularnim događajem na Gradskom stadionu dobila je sjajan zamah, tako da se sada očekuju slične manifestacije na celom prostoru Republike Srpske, od Novog Grada do Trebinja, preko Bijeljine, Brččkog, Doboja, Istočnog Sarajeva, sve do Prijedora i Gradiške.

Nije s toga ni čudo što je predvodnik ove humane misije za budućnost Republike Srpske doktor Vlado Đajić biranim rečima zahvalio se Zvezdinim velikanima, a samim tim i celoj Srbiji na pomoći i podršci:

-Zvezda je uvek magnet u našem narodu, da li se radilo o omladinskim, seniorskim ili veteranskim selekcijama. Oduševljeni smo celokupnim ambijentom na Gradskom stadionu, naša misija je uspela i ovom prilikom zahvaljujem se braći iz Beograda što su došla i uveličala ovu našu svetkovinu. Poslali smo u javnost slike koje će dugo da budu prisutne, a iskreno se nadamo, i verujemo, da smo ovom akcijom podstakli mlade za poboljšanje nataliteta u našoj Republici – istakao je doktor Vlado Đajić.

Svoje oduševljenje nije krio ni nekad jedan od najboljih veznih igrača Evrope zlatna Zvezdina desetka Jovan Aćimović:

-Dolazio sam u Banjaluku i ranije i uvek imao doživljaj koji me je ispunjavao tako da sam bio srećan i kao sportista i kao čovek. Ovu bratsku vezu koju imaju Zvezda i Borac, beograd i Banjaluka, Republika Srpska i Srbija, treba stalno unapređivati i obogaćivati, uostalom – jedan smo narod!

Od humanitarnog susreta u akciji “Deca nam se rađala” protekla su već tri dana, a u Banjaluci se i dalje govori s dužnim poštovanjem i velikom zahvalnošću o gestu Crvene zvezde koja je, uprkos svim obavezama koje je očekuju u nacionalnom prvenstvom i Ligi šampiona svojim dolaskom u grad na Vrbasu pokazala svu svoju veličinu i beskrajni sjaj.

Zvezda i Borac u Banjaluci

Zvezdaši u Borcu

Četvorica trenera iz Crvene zvezde dolazila su u Banjaluku da rade u Borcu: Miljenko Mihić, Gojko Zec, Vladimir Petrović Pižon i Vladica Popović.

Bilo je i mnogo fudbalera koji su Zvezdin crveno-beli dres zamenili Borčevim crveno-plavim: Slaviša Kantar, Dragan Mitić, Ivan Adžić, Zoran Jovičić, Dejan Lukić, Slčaviša Čula, Milan Simeunović…

Zvezdine zvezde

Banjaluka je jedan od retkih gradova u BiH, a jedini u Republici Srpskoj u kojoj su igrale sve Zvezdine zvezde uključujući i onu šestu – šampionsku generaciju iz Barija 1991. godine.

Rajko Mitić, Dragoslav Šekularac, Dragan Džajić, Vladimir Petrović Pižon i Dragan Stojković Piksi, kao i tim iz 1991. godine gostovali su na Gradskom stadionu u srcu Krajine.