Slavlje Banjalučana u Ljubljani FOTO: FK Borac/V. Šutvić

Borac je fudbalsko čudo o kojem, zadivljujuće, pričaju Evropa i fudbalski svijet, svi oni koji i mrvicu prate sportska zbivanja.

Istorijski uspjeh Banjalučana u UEFA Ligi konferencije ocjenjuje se kao prvorazredna senzacija, društvene mreže „gore“, specijalizovani fudbalski sajtovi bruje, mediji i javnost su jedinstveni u ocjeni – nestvarno, ali realno!

Sjajni rezultati crveno-plavih su neobjašnjivi, za mnoge, nedokučiva tajnovitost njihove realizacije. I najtvrdokorniji skeptici su popustili i odali priznanje konstatujući – fudbalsko čudo, banjalučko!

Borac je na međunarodnoj sceni ove sezone odigrao 16 utakmica, očekuju ga još najmanje dvije. Inkasirao je, za domaće prilike, nevjerovatnih 7,3 miliona evra i donio visok rejting fudbalu zemlje koju predstavlja, a u kojoj se baš i ne doživljava kao njen! To su, ipak, neke druge priče...

Prije desetak godina velikan iz Platonove ulice bio je na izdisaju, bukvalno pred nestankom. Višemilionska dugovanja, devastirana infrastruktura, organizaciona i takmičarska posrtanja bile su glavne odlike „jadnog“ kluba koji će sljedeće godine proslaviti 100. rođendan. Tada je brigu o Borcu preuzeo jedan mlađani entuzijasta – Vico Zeljković, još golobrad i neiskusan, ali s čvrstom vjerom u bolje sutra i mogućnost popravljanja situacije. Sa sjajnim timom saradnika prvo je spasio Borac od gašenja, konsolidovao ga, skinuo omuču oko vrata i vratio dugovanja, počeo da gradi organizacioni, infrastrukturni i takmičarski sektor.

Nije bilo lako, zamke su vrebale sa svih strana, podapinjanja i omalovažavanja prisutna na svakom koraku, ogovaranja i spletke intenzivirane... Ali, godina po godina vrijednog rada i Borac je danas to što jeste, jedan od najizraslijih klubova na nekadašnjim jugoslovenskim prostorima. Minule jeseni i ovog proljeća uspješniji od Crvene zvezde, zagrebačkog Dinama, Partizana, Hajduka, Olimpije... i mnogih drugih.

Banjaluka je dospjela ponovo u žižu interesovanja, na fudbalsku mapu svijeta, baš kao i one bremenite 1992. godine kada je Borac, kao posljednji klub, na međunarodnoj sceni, predstavljao zemlju koja nestaje i identitet koji se gasio. A uspio da pobijedi i osvoji evropski trofej – Mitropa kup.

Poslije Ljubljane na adresu Banjalučana, koji se nalaze na „putu za Vroclav“, stižu razne, iskrene čestitke, koje su zamijenile dosadašnju kurtoaziju.

O Borcu se priča i piše kao istinskom fudbalskom čudu. On to, uistinu, i jeste!