Sporta nikada previše.
Što god se zaboravlja, to kasnije u životu nedostaje, zauvijek!
I tako, bilo kako!?

U sportskom, društvenom i političkom sudaru ovog vremena, ovih događaja i ovakvih ljudi postoji li uopšte zauvijek, pogotovo kada i najmanji interes i ista takva korist pokreću sve vrline i sve poroke, uz koje dominiraju mane i slabosti, pa ko voli nek’ izvoli.

Da li još pamtite Velimira Velju Sombolca, osvajača olimpijskog zlata u Rimu 1960. godine, jednog od najsjajnijih izdanaka banjalučke škole fudbala i sporta uopšte?

Otkud baš sada da se sjetim beka banjalučkog Borca, poniklog u juniorima BSK-a kod nenadmašnog fudbalofila Aleksandra Ace Mastele, beogradskog Partizana, člana čuvenih crno-belih beba, reprezentativca Jugoslavije, koji je igrao za mladu, “B” i “A” selekciju više od dvadeset puta, nezaboravna uža odbrana: Šoškić, Jusufi, Sombolac…

Poslije igračke karijere Sombolac će biti izuzetno uspešan trener, direktor Borca, prvi je on formirao “klub veterana”, potom: prvi selektor reprezentacije Republike Srpske, pomoćnik ministra sporta u Vladi Republike Srpske, zaslužni sportista Jugoslavije, Srbije i Republike Srpske…

Kada je odlazio sa ovog svijeta, Gradiška, u kojoj je živio posljednjih 30 godina, sa suprugom Lelom, kćerkom Bojanom i unukom Mihajlom, ispratila ga je dostojanstveno, ali nikog nije bilo iz Borca i Partizana, kojima je posvetio svoj fudbalski život, ako izuzmemo Vinka Marinovića i Borčeta Sredojevića, inače žive u Gradišci, ni Grada Banjaluka; na vječni počinak ispratili su ga: Vlada Republike Srpske, Fudbalski savez Republike Srpske i “zlatni olimpijci” Republike Srpske predvođeni legendarnim rukometašom Miloradom Karalićem, uz blizu hiljadu poštovalaca njegovog lika i djela iz cijelog Potkozarja.

Danas, prijatelji Velimira Sombolca, na čelu sa novinarom “Politike” Slavkom Basarom, pripremaju knjigu o njegovom životu i sjajnom fudbalskom karijerom što će biti i svojevrstan čin zahvalnosti za sve ono što je Sombolac dao Banjaluci, Gradišci i Republici Srpskoj, a kao zlatni olimpijac i svjetskom sportu uopšte.

Za rđavu utjehu, u “nogometnom ludilu u Hrvatskoj” uticajni i čitani dnevnik “Lijepe njihove” dva broja, gotovo zaredom, veličajući hrvatske fudbalske junake u vremenu Jugoslavije, objavio je fotografiju Riječanina Petra Radakovića, s potpisom – veliki majstor Dražen Jerković! Radaković je na Svjetskom prvenstvu u Čileu 1962. godine, zajedno sa Dragoslavom Šekularcem i Milutinom Šoškićem uvršten u “A” i “B” tim svijeta, a njegov antologijski gol u četvrtfinalu istog šampionata protiv Njemačke i dan danas se vrti na propagandnim filmovima koji afirmišu Mondijal od Montevidea sve do današnje Moskve.

Hrvatski fudbal trebalo bi da pamti zauvijek Petra Radakovića, a ne da mu se i fotografija “retušira” sa pogrešnim potpisom. 
Zaborav, eto, može da bude teži i od same smrti!
Srebrno slavlje na Trgu Bana Jelačića u Zagrebu održano je pod geslom: “mi smo zemlja pobjednika”, od kada?!

Ko se veličao na “nezaboravnboj fešti”, a čije se ime i prezime nije smjelo ni pomenuti, čak ni slovo “M”, ko je kome slao (ne)vidljive poruke, ko je pjevao te noći, a ko je ćutao; tek: unaprijed se znalo ko će za sve biti krivac, ali se nije znalo ni ko je za sve bio zaslužan. Ili možda jeste!?

Zauvijek je baš (pre)dugo vrijeme. Ovdje na Balkanu, makar neko brisao i pomjerao granice, ljudi i događaji mjere se, ocjenjuju i pamte drugačije nego igdje na zemaljskoj kugli.

Tomo Marić