RK Borac 1976. godine

Ponos časnog čoveka čini ćutljivim, ali u njegovo ime činjenice gromoglasno progovaraju…

Šest Borčevih velikana okotilo se olimpijskim zlatom i s njima počinje svaka storija o rukometnim anđelima. 

Abas Arslanagić u svemu je bio originalan, gotovo neponovljiv, uzalud je tražiti golmana po uzoru na njega. Bio je svojevrstan junak Olimpijade u Minhenu 1972. godine kada je Jugoslavija osvojila olimpijsko zlato. U finalu protiv Čehoslovačke, naprimer, branio je doslovno sve: udarce “sa linije”, sa krila, sedmerce… Ono što je započeo dve godine ranije na Svetskom prvenstvu u Francuskoj, kada je Jugoslavija osvojila prvu medalju, bila je bronza, u Minhenu je samo potvrđeno. Golman sveta! Div sa sedam ruku! Rukometne enciklopedije počinju sa njegovim imenom. Bio je reprezentativac sveta. Bio je čarobnjak među stativama, ali isto tako dubok trag ostavio je kao stručnjak, odnosno autor kultne knjige “Na rukometnom golu”. 

Nebojša Popović, pripadao je onoj rukometnoj klasi čija je vrednost merena znanjem i veštinom. Iako srednjeg rasta bio je pravi sportski atleta, čvrste muskulature i velike izdržljivosti, u takvu ličnost utkala se spretnost, odvažnost i virtuoznost. Izgradio je svoj prepoznatljiv stil, po eleganciji je znao da bude ravan baletanskoj nepogrešivosti, bravurozno je završavao akcije s linije. Izdanak Borčeve škole svetskih pivotmena. Igrač svetske vrednosti, takođe reprezentativac sveta, osvajač olimpijskog zlata u Minhenu. Okitio se i bronzom planete. Svojom igrom i sportskim vrlinama obeležio je jedan period i jugoslovenskog i svetskog rukometa. U svakoj galeriji sportskih velikana ima posebno mesto, a u medicini, svom životnom opredelenju napravio je takođe svetsku karijeru. 

Milorad Karalić prima trofej evropskog prvaka

Milorad Karalić, na minhenskoj Olimpijadi sa zlatom oko vrata. Svaki svoj nastup na “rukometnom balu”, gde se kuju najvrednija odličja, bio je izuzetno uspešan. Osvajač bronze sveta. Pravi rukometni “tobdžija”: njegovi čudesni sko-šutevi sa bilo koje pozicije završavali su se spektakularnim golovima. Bio je prototip modernog rukometaša koji će kasnije stizati. Njagovi karakteristični golovi “u prolazu” posle su bili obrazac za usavršavanje igre “vanjskih igrača”. Kapiten Borca koji je postao prvak Evrope. Bio ministar sporta u Vladi Republike Srpske, i jedan od osnivača Rukometnog saveza Republike Srpske 1992. godine. Uspešan trener i predsednik Rukometnog kluba Borac. Posedovao je manire i velikih sportista i velikih takmičara.

Dobrivoje Selec bio je jedan od četvorice Borčevih junaka na minhenskoj Olimpijadi. Rušio je sve “teze” o profilu vrhunskog igrača. Rukometu je prilazio kao dinamičnoj i lepoj igri, nadigravanju i nadmetanju, u toj svojoj filozofiji iskazao se kao rukometni majstor. Lopta ga je magnetski privlačila: njegovi udarci nisu se uklapali ni u jednu taktičku šemu, ali su zato rušili i najtvrđe bedeme. Svojim golovima iskovao je mnoge Borčeve pobede. Na vrhuncu sportske karijere, kad je Borac postizao najveće uspehe i najveće rezultate, Selec je pružao najviše, kao protiv Steaue u Bukureštu 1975. godine. Bio je baš dobričina Dobrivoje.

Zdravko Rađenović, osvajač olimpijskog zlata u Losa Anđelesu 1984. godine. Mnogobrojni su njegovi sportski podvizi koji ga svrstavaju među najtrofejnije rukometaše Jugoslavije svih vremena. Publiku i sportske stručnjake oduševljavao je maštovitošću, elegancijom i posebnim stvaralaštvom u igri. Duhovit šarmer, baš kao svi velemajstori; nonšalantan u najdramatičnijim situacijama, svestan, valjda, svog vanserijskog znanja. Vođa na terenu, mnogima uzor u životu. Sve vrline Zdravka Rađenovića, kojeg su mnogi stručnjaci proglasili za najboljeg rukometaša sveta 20. veka, kao Branislav Pokrajac naprimer, stopile su se u jednu nezadrživu bujicu koja je najveću snagu ispoljila u Losa Anđelesu kada je on kao kapiten reprezentacije Jugoslavije “plave” doveo do pobedničkog postolja. Veliki sportista, pesnik bi rekao krv junačka, duša devojačka… 

Zlatan Arnautović, olimpijsko zlato iz Los Anđelesa, u životnom i sportskom sazrevanju čeličio se i jačao, kao malo koji igrač ostavio je dubok trag u Borcu. Ništa manji ni u reprezentaciji Jugoslavije, blistao je i u čuvenoj Barseloni. Bio je jedan od prvih golmana sveta, iako je rukometu prilazio na svoj, pomalo i boemski način, shvatajući ga kao veliko zadovljstvo, a manje kao profesionalnu obavezu. Briljirao je kada je bilo najteže, nezaboravan u utakmicama Kupa IHF-a 1991. godine. Izrastao je u ekstra asa, van kategorije, baš neslućene sportske mogučnosti i u najvećem periodu karijere potvrđene bezbroj puta. Uz velike odbrane na svetskim i evropskim takmičenjima, kako u dresu Borca, tako i u dresu reprezentacije Jugoslavije, predvodio je mladi naraštaj Banjalučana kad se odigralo i prvo Kup takmičenje u svim sportovima u Republici Srpskoj, a Borac u nezaboravnoj utakmici, u prepunom Boriku, pobedio Prijedor 19:17, a on bio junak utakmice.

RK Borac 1991. godine

Borac ostaje i sportski fenomen sa brojnim trofejima koje su osvojili njegovi igrači na evropskim, svetskim i olimpijskim takmičenjima, nastupajući za druge klubove i druge reprezentacije u predvečerje raspada Jugoslavije, posle njen nestanak, ta lista je duga, duga, duga… 

Za reprezentaciju Slovenije igrali su: Iztok Puc i Jani Čop, za Hrvatsku: Zlatan Saračević, Irfan Smajlagić, Božidar Jović i Patrik Čavar, za Francusku: Andrej Golić, za SR Jugoslaviju, Srbiju i Crnu Goru i Srbiju: Nebojša Golić, Aleksandar Knežević, Goran Stupar, Mladen Bojinović i Danijel Šarić, za Katar: Danijel Šarić… 

Svima njima mogu se pridodati: Branko Štrbac i Jovica Elezović, koji su u Borcu igrali sedam godina, izrasli u reprezentativce, na Olimpijske igre u Los Anđeles otputovali kao rukometaši Borca, u međuvremenu, dan pre ili dan posle Olimpijade, postali članovi Kristala iz Zaječara, odnosno Proletera iz Zrenjanina.

Na omladinskom Prvenstvu sveta 1981. godine Jugoslavija je osvojila zlato, a njeni članovi bili su: Abas Arslanagić kao trener, Nebojša Popović kao lekar, te Fuad Ramljak i Zlatan Saračević kao igrači. Na Olimpijskim igrama u Seulu 1988. godine bronzu su osvojili: Iztok Puc i Ermin Velić, te Abas Arslanagić kao član stručnog štaba i Nebojša Popović kao doktor ekipe.

I posle svega…

Veliko je pitanje može li se grandiozno delo Rukometnog kluba Borac iz Banjaluke, stvarano 70 godina smestiti u priču, pogotovo u jednu priču, jer čitava planeta, možda i sam kosmos, njegova je čudesna misija s početkom bez kraja, bar za sada, verujem da će i ostati, oduvek i zauvek!

Rukometni majstori i intelektualci

Kroz sve tri svoje zlatne generacije Borac je stvarao rukometne velemajstore, koji su, uz sport, drugovali s knjigom i bili primer u svemu. Tako je u svakoj generaciji bio po jedan doktor medicinskih nauka: Jerolim Karadža, Nebojša Popović i Draško Prtina, diplomirani inženjeri: Petar Čivić i Vladimir Jović, stomatolozi: Boba i Mima Stanivuković, profesori: Zoran Prohaska, Abas Arslanagić, Milorad Karalić, Pero Janjić, nastavnici: Bartol Rodin, Petar Perović, Nikola Braco Pavlišin, ekonomisti: Boro i Momo Golić, Rade Unčanin, Zdravko Rađenović, Velimir Petković, Zlatan Arnautović… 

To saznanje daje i novu dimenziju instituciji Rukometni klub Borac generacijama koje dolaze. Gde bi nas tek odvelo nabrajanje rukometnih stručnjaka koji su svoje sportsko stvaralaštvo započeli u Borcu, a onda potvrđivali s kraja na kraj sveta?

Nebojsa Popović s loptom

Prijatelji iz Nojnkirhena

Gotovo 30 godina Rukometni klub Borac održavao je, kroz sve generacije, prijateljski odnos sa Nojnkirhenom, carska oblast, SR Nemačka, a klub TUS 1860. 

Kad je bio razorni banjalučki zemljotres jedna od prvih pomoći Banjaluci stigla je upravo od članova porodica pominjanog nemačkog kluba. Ta prijateljska veza išla je u oba pravca, tako da su, koliko god puta Banjalučani bili u Nojnikirhenu, isto toliko i članovi TUS 1860 u Banjaluci. Nečujno je prekinuta s početka raspada Jugoslavije devedesetih godina, možda je vreme da se ponovo obnovi?

Zdravko Rađenović (tamni dres)