Dejtonska BiH FOTO: arhiva sportdc

Nedavno je ovaj svijet napustio Velid Imamović, pokoj mu duši…
Bio je čovjek u Fudbalskom savezu BiH zadužen za međunarodne odnose. Onomad, 2011. godine kada se jurišalo na Tročlano fudbalsko Predsjedništvo iz Sarajeva, više politički nego sportski, bio je izložen smrtnim prijetnjama samo zato što je izgovorio istinu: “nije problem Republika Srpska, problem je u Federaciji BiH, a najviše problema pravi razjedinjeni Mostar...”

Velid Imamović u fudbalu Republike Srpske je zaslužio, i ima počasno mjesto, kao i Josip Bevanda iz Širokog Brijega koji je nekada, kao Hrvat, u Izvršnom odboru zastupao interese FSRS dok ga “srpski brat” nije izdao kod Elvedina Begića.

Brijeg s Lištice u proljeće je ušao sa generalnim sponzorom lige, sve nogometne županije “Dejtonske zemlje” su se ujedinile, Republika Srpska je oduvijek takva (jedinstvena i cjelovita), glavni kanton je razjedinjen… U Sarajevu je pucano na sve i svakoga, ubijani su ovi i oni, danas se napadaju, uglavnom Srbi, a olimpijski grad je i dalje razapet između jugoslovenskog avanzovanja i kasabske degradacije!
Nepostojeći identitet!

Svi zapadnohercegovački klubovi (čitaj hrvatski) znaju “svoje” i igraju “za opstanak” - Zrinjski, Široki Brijeg, Posušje i GOŠK. Dolaze s dejtonski ukinute teritorije “Herceg-Bosne”, osjećaju ugroženost i manjinski u federalnom entitetu. U toj “Herceg-Bosni” je nešto malo više stanovnika nego u Banjaluci sa okolinom, ili bolje rečeno osakaćenoj Krajini, koja je nekada imala prefiks “bosanska”.

Tuzlanski kanton je “popucao”, složni Simin han igra na “Tušnju”, a oslobodilačka Sloboda, s petkokrakom na grbu (samo Velež iz Vrapčića ima veću, čak i od onih izvornih na “pečatu” Partizana u Crvene zvezde) potuca se po kantonalno-županijskim mjesnim zajednicama (čast pojedinim rivalima). 
Zeničko-dobojski kanton je degradiran, Čelik je “u provaliji”, dobojsko-kakanjska Mladost je udavljena, a izvorni Doboj se nalazi s druge strane entitetske granice. I bori se za Evropu, kakvu-takvu, ali se bori!!!
Unsko-sanski kanton je ograničen na federalnu proviciju, Premijer liga BiH je za njega misaona imenica, baš kao i za bosansko-podrinjski, odnosno srednjobosanski.

Najtrofejniji klub Hrvatski športski klub Zrinjski pripada hercegovačko-neretvanskoj županiji/kantonu, baš kao i Velež iz Vrapčića čiji stadion “Pod Bijelim brijegom” je s druge strane Neretve i na kojem je petokraku zamijenila šahovnica, ali i konjički Igman, tuda su nekada prolazile svakojake vojske, a samo je jedna marširala!

Sarajevski kanton je “fudbalski distrkt” pun “razmimoilaženja mišljenja”, prvo kod sudija, onda kod fudbalskih delegata, na kraju grad je podijeljen i na plave i bordo “borce” koji se uličnim kavgama nameću kao oni koji su glavni, odlučuju i siju strah. Nema viuše ni kraljevske Slavije iz Srpskog Sarajeva, ali ni “vukova” sa Otoke, ostali su “samo” Željo i Sarevo. 

Za to vrijeme Borac je prvi! Hita ka trećoj šampionskoj kruni iako njegovi navijači pjevaju: “titula nam ne treba, Bosna nije naša država...”
Nekada je bio plavo-bijelo-crveni drugoligaš, osvojio je pehar Maršala Tita koji se dodjeljuje pobjedniku Kupa SFR Jugoslavije i osvojio Srednjoevropski kup 1992. godine (koja je to era utvrdiće istorija, prije ili poslije). Danas je dvostruki državni crveno-plavo-bijeli šampion s pogledom na treću zvjezdicu.
Boje su iste, samo je njihov redoslijed drugačiji!

A u trećoj bh. komponenti današnjice, Brčkom ljubio je samo “kninski minđušar” Aleksandar Ardalić Lene, neku Radu, usput, kraj traktora…