Iz Prijedora je, svojevremeno, predsednik FS Jugoslavije bio Draško Popović. U prvom redu, prema rečima onih koji su ga poznavali, autoritativan, odlučan, dobar poznavalac životnih i fudbalskih prilika, vešt, omiljen lik, partijski funkcioner, prirodni gospodin, drug… 

Iz rudarskog mestašceta Ljubije, nedaleko od Prijedora, krajem osamdesetih godina minulog veka došao je i istinski jugoslovenski hit, fudbalsko čudo FK Rudar, polufinalista Kupa, sjajni drugoligaš koji je nekoliko puta kucao na vrata Prve savezne lige, rasadnik dobrih igrača, miljenik punih tribina…

Grmečlije i Kozarčani, s ponosom, sećaju se lepih fudbalskih vremena, i ne samo njih… Pogotovo legendarnog trenera Radoslava Zubanovića, njegovih rezultata i harizme, utakmica protiv Vardara, Vojvodine, Dinama iz Vinkovaca, Veleža, Spartaka… 

Već deceniju današnji Rudar Prijedor (nastao integracijom Rudara iz Ljubije i OFK Prijedora u ratu) je samo klub u pokušaju. U Gradu na Sani se godinama mikroskopom traži zdrava ćelija autoriteta Draška Popovića, zrno stručnosti Radoslava Zubanovića i stoti deo funkcionalnosti ljubijskog Rudara.

Ničemu ni traga, ni glasa. Udarila kriza! 

Prijedor se suočava sa odlivom autoritativnih fudbalskih radnika, stručnih trenera, sjajnih fudbalera, nedostaje organizovan klub. U provincijskom ambijentu pokušava da se stvori improvizovan kolektiv oko kojeg su večita trvljenja i sukobi, dve “istine” i tri “vizije”, zarobljene u rudarskom Prijedoru.
Primitivizam je isplivao na površinu sa potpisom mediokriteta o čemu najbolje govori i minula jubilarna godina kada je klub slavio 90. rođendan. Ni utakmice za pamćenje, ni najavljene klupske monografije, ni Svečane akademije, ni priznanja za zaslužne pojedince svih klupskih generacija… Tek poneka svečanost. Mnogi klubovi bi želeli da imaju i slave takav jubilej, a u Prijedoru je on omalovažen i obrukan!

Pre nekoliko godina na fudbalskoj sceni Prijedora pojavio se tandem koji je najavljivao bolje dane. Ranko Cvijić i njegov učenik Stanko Vujković imali su dobre predispozicije. Prvi je stigao u visoke forume, do Izvršnog odbora FS BiH, drugi, iz raznoraznih okolnosti i njihovim spletom nije nastavio put svog učitelja. Bilo je i faktora sa strane koji mu nisu dali napred.

Danas, kada se krug okrenuo nekoliko puta, stiglo se ponovo na početak. Jedini koji ima kakvo-takvo fudbalsko umeće, autoritet i harizmu, izgrađeno fudbalsko ime upravo je Stanko Vujković. Pripada fudbalu svim bićem. Videlo se to kada je u ime firme, čiji je direktor, RŽR “Ljubija” opremio nove klupske prostorije. I ne samo to. Ali… 

Sve ostalo su promašeni funkcioneri u pokušaju, kao penal u 90. minutu. Njihove namere otkrivaju postupci, pre opšteg interesa preovladao je egoizam. Ima i onih mladih koje su, takvi, pogrešno učili. Pa se opet došlo u ćorsokak. 

Bio jednom jedan Draško Popović, u čuvenom Prijedoru, podno legendarne Kozare.

Sportski zurnal

Petar Djokic i Stanko Vujkovic