Velež je, nekada, stanovao pod Bijelim brijegom. Nosio obilježje zemlje koju je oslobodila, i ujedinila, petokraka. Bio jedini klub iz Mostara, ambasador (i tada!) na tri dijela podijeljene Hercegovine. UDBA nije dala da se priča, taman piše, o žrtvama i dželatima… Imali smo petokraku, državu sa šest republika.
Medicinski fenomen patološkog sazrijevanja!

Velež je, onaj fudbalski, osam godina poslije Titove smrti, 1988. godine (osmice su u Rajhu imale poseban tretman!) bio posljednji jugoslovenski klub na evropskoj sceni, koji je sa 2:2 u Portugaliji eliminisao Belenenses, a onda: Petranović, Jurić, Kajtaz, Jedvaj, Đurasović, Prskalo, Tuce, Karabeg, Repak, Gudelj… su naišli na “Srca” iz Edinburga. Malo je falilo da prezime u Evropi (Jugoslavija se uglavnom, fudbalski, najkasnije smrzavala u decembru).

Danas u zemlji koja je skrojena u Dejtonu, u Americi, daleko od ovdašnje stvarnosti, 21. novembra 1995. godine, Velež nije više “Bijeli brijeg”, ali jeste “Rođeni”, u Vrapčićima, tamo negdje, kraj, Mostara, s lijeve strane sliva Neretve! Katastarski nije važno, gruntovno jeste!

Zbog Mostara je pukao fudbalski plej-of, po priznanju Ilje Dominkovića iz Orašja, i u dejtonsku fudbalsku žabokrečinu, ni kriva ni dužna, ali zahvaljujući slabićima iz vlastitih redova, uvučena i Republika Srpska, prvo kao sudija, a potom i osuđenik!
Čuda jada od Mostara grada…

Tako je danas, iz vizure Veleža, sa “portparolima” Vahidom Halilhodžićem, Mehom Kodrom i Dušanom Bajevićem… samoproglašenim “bosanskim” patriotama iz kršne Hercegovine, Republika Srpska najveći krivac što je Zrinjski iz zapadnog Mostara uzeo duplu krunu, a Velež ostao u Vrapčićima, lokalna priča, daleko od evropskih tokova – ubjedljivo sa najvećom petokrakom od svih zastupnika, čak i većom od one koja je nekada ukrašavala grb splitskog Hajduka, kluba ljubimaca Josipa Broza Tita! (Hajduk je osvojio Kup Hrvatske)!

Mostarci, ako ih ima, treba da objasne kako je brdo Velež postalo obična ravnica, tamo neđe preko puta “Sokola”?

Jedini grad, jedina županija, jedini kanton ili jedino područje… koje nikada, ama baš nikada, nije “poslovalo” u skladu sa Dejtonom je Mostar… Svi su imali izbore, predlagali, delegirali, postavljali, osim Mostara… I kada je došla nevidljiva ruka “odozgo” postavljeni su: Ivica Osim i Elvedin Begić (Sarajevo), Ivan Beus i Sead Kajtaz (Mostar), Darko Ljubojević (Banjaluka) i Dragan Kulina (Istočno, nekadašnje Srpsko Sarajevo). Jedini danas, od svih njih, preživio na funkciji je zapadni Mostarac…

Otkud tolika ljutnja Vrapčića prema Banjaluci i Republici Srpskoj? 

Navijači Veleža su htjeli da ubiju sudiju Sabriju Topalovića iz Zenice u tunelu, na “Bilinom polju” u Zenici, na finalu Kupa “svoje” domovine, su čupali stolice sa “nacionalnog” stadiona i gađali pomoćnog sudiju i kamermana, a onda na finalu prvenstva “države” u malom fudbalu napali goste samo zato što im na klupskim obilježjima piše ćirilica?!?

Je li u pitanju fudbal, politika ili “demokratija”?

Ostade Mostar u zabludama svojim, daleko od istinskih vrijednosti koje su nekada poštovali oni koji danas, negirajući sami sebe, misle da Veležu pomažu.

Ustvari, Fudbalski klub Velež je iznjedrio njih i po Statutu nije ih obavezao da ga ruše!

Oni su prolazni, a Velež je, bar nekada, bio vječan, pričao je, mnogo puta u Banjaluci o tome, legendarni Ivan Ćurković. Nismo ga pitali o kome je mislio, a pogotovo govorio. Nije ni ljudski, ni kulturno.

Kroz Vrapčiće danas, ipak, pjevaju provincijalci… 

(Lijepa tema za Sevdah reunion benda…)

P. S. Jedan je, i neponovljiv, univerzalni Blaž Slišković,!